اثر کیتوزان و نانوکیتوزان بر کاهش تحمل اسیدی لیستریا مونوسایتوژنز

    کیتوزان، یک پلیمر غیرسمی است که از داستیلاسیون کیتین به دست می‌آید و به دلیل استفاده‌های تجاری فراوانی که در صنایع غذایی دارد، توجه زیادی را به خود جلب کرده است.  در تحقیق حاضر، توانایی کیتوزان و نانوذرات کیتوزان در حساس کردن لیستریا مونوسایتوژنز به pHهای پایین، مورد ارزیابی قرار گرفته است.  به این منظور، سلول‌های لیستریا مونوسایتوژنز در محیط‌ TSB با pH برابر با 4 و 5 ایجاد شده به وسیله‌ی اسید کلریدریک و اسید استیک با غلظت‌های صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 درصد کیتوزان و نانوکیتوزان به مدت یک ساعت مواجه گردید.  کیتوزان، اثر ضدمیکروبی مشخصی را در pH برابر 5 نشان نداده؛ اما نانوکیتوزان در غلظت 2/0 درصد سلول‌های لیستریا مونوسایتوژنز را به این pH حساس‌تر کرده است.  اثر ضدمیکروبی کیتوزان و نانوکیتوزان با کاهش pH به 4 افزایش یافته؛ به گونه‌ای که در این pH، کیتوزان در غلظت 2/0 درصد و نانوکیتوزان در غلظت‌های 1/0 و 2/0 درصد کاهش معنی‌داری را در تعداد سلول‌های زنده‌ی باکتری در مقایسه با گروه کنترل و غلظت‌های پایین‌تر این دو ترکیب باعث شده‌اند (05/0p<).  هم‌چنین نتایج نشان داده که تأثیر نانوکیتوزان بر کاهش تحمل اسیدی باکتری در حضور هر دو اسید استفاده شده، به طور معنی‌داری بیش‌تر از کیتوزان می‌باشد (05/0p<).  نتایج رنگ‌آمیزی فلورسانس نشان داده که کیتوزان و نانوکیتوزان، آثار ضدمیکروبی خود را با اختلال در عملکرد غشای سلولی باکتری، ایجاد می‌کنند و در این مورد نیز نانوکیتوزان، تأثیر بیش‌تری را در مقایسه با کیتوزان در غلظت‌های مشابه داشته است (05/0p<).